Teksten

‘s morgens als ik wakker word
dan is mijn man al weg
Hij moet zo nu en dan al vroeg aan het werk
Het bed al koud, maar op tafel een glaasje sap, een briefje met : “ik hou van jou”.

Overal is zon
Het glimlacht in mijn hart
De hele wereld lacht naar mij.
Overal is zon
Het danst in mijn hart
Vandaag is een prachtige dag

De trein heeft vertraging, frustratie overal
Tijd om te luisteren naar verhalen
Bijzondere mensen die in alle openheid
Hun leven vertellen aan mij

Overal is zon . . .

Op het werk is het zo druk,
geen tijd voor elkaar,
de stress wordt al hoger en hoger.
Buiten hoor ik een kind
dat schatert van plezier.
Onmiddellijk voel ik mij vrij.

Overal is zon . . .

Koele koude waterwezens
Schitteren regenbooglicht
In ijs, hagel en sneeuw
Veranderen in schiere nevelwezens
Damp, mist en dauw
Ik houd van het water
van het witlichte en het grijsgrauwe

Oh het is toch zo goed
Op een dag als vandaag
’s Morgens vroeg in het veld te verkeren
Heel de wereld is nog stil
Als ik de deurklink optil
Menig ander ligt nog diep in de veren

Eerst de kippen wat voer
Dan de draaibrug over
En daar ligt dan het veld in een mist
Oh dit kostelijke gezicht
Maakt het lopen zo licht
En van binnen uit welt er een wijsje op

Het zonnetje met milde hand
Veegt de dauw van het land
En geeft zijn warmte aan alles wat leeft
Zet de wereld in pronk
Van bloemen tot aan wilgestronk
En aan alles wat voor zijn bestaan strijdt

Als aan onzichtbare hand
Lopen de koeien door het land
Tijd om te melken, dus op naar de wei
De beesten weten de weg
Ze gaan het pad elke dag
De boer kan dadelijk zijn werk wel beginnen

De eendjes in het nat
Zijn ook al bij de tijd
Zie ze daar zwemmen met een heleboel kleintjes
Oh dat spul gaat zo hard
Voor je het weet, zijn ze groot
En dan zijn ze gelijk aan hun ouders

Kijk de reiger daar gaan
Die heeft het niet zo op mij
Hij gaat de lucht in met de kop in de nek
Een kievit schiet op hem toe
Een felle grutto doet hetzelfde
Een paard hinnikt van achter een hek

Oh het is toch zo goed
Op een dag als vandaag
’s morgens vroeg in het veld te verkeren
het is zo’n genoeglijk gevoel
te zwerven zonder een doel
en er is nog veel van te leren.

Achter in mijn grote tuin
Heb ik ruimte bij de vleet
En dat heb ik soms wel nodig
Ook al hebben wij een aardig huis
We leven daar dan ook opperbest
Kunnen heel goed met elkaar
Toch zocht ik een plaatsje voor mijzelf
Dat komt soms wel eens voor.

Ruimte in mijn hoofd
Ruimte in mijn huis
Ruimte in mijn hoofd
Ruimte bij de vleet

Laatst ging ik naar een bouwmarkt
Zag een mooie blokhut staan
Wat een ruimte, mijn plan was zomaar klaar
En om de prijs hoefde ik het niet te laten
Een paar dagen zwoegen, toen was ik klaar
Heb mijn spul er heen gebracht;
Gitaren, boeken en schrijfgerei
Nu heb ik de ruimte die ik zocht.

Ruimte in mijn hoofd . . .

Het is zo knus om daar te zijn
Maak muziek met blijde zin
Mijn creativiteit bloeit
Omdat ik mijn eigen gang kan gaan.
Mijn vrouw staat het ook wel aan
Wat een ruimte geeft zo’n idee
Ze loopt te zingen door het huis,
Maar komt graag eens langs op de thee.

Ruimte in mijn hoofd . . .

Lichtvoetig, zo loopt ze, het is bijna zweven
Haar voeten raken amper de grond
Haar lichaam, zo sierlijk en slank als een hinde
Danst ze lieflijk in het rond
Haar goudkleurig haar golft traag om haar hoofd
Blij kijkt ze naar al wat er is
De wind spant haar kleed,
toont de vorm van haar borsten
Haar schoonheid is weelderig en zeker.

Soms houdt ze zich in en blijft even wachten
Haar hoofd tegen de bast van een boom
Ze fluistert zacht woorden in bloemrijke taal
Als was het een regenwaterstroom
De boombladen ruisen en ritselen een antwoord
Haar armen omvatten de stam
Dan gaat ze weer verder, het licht van de zon
Zet de lucht in een purperen vlam

Waar komt ze toch vandaan, deze verleidelijke bosnimf
en is zij wel van deze wereld
Wat wil zij toch zeggen, heeft zij soms een boodschap
die ze zegt tegen de bomen in het bos

Het dorpje ligt vredig daar aan de zeedijk
De wereld houdt er op zo gezegd
Het is niet vernoemd door een schrijver of zo
Niet veel mensen weten het dorpje te liggen.
Maar dan op een dag in de herfst van het jaar
Als een stormwind het zeewater opjaagt
Dan staan er nog paarden op het buitendijksland
Zonder voer, zonder beschutting of dekkleed

Het zeewater stijgt, het komt alsmaar hoog
De paarden kunnen nergens nog heen
Het wordt een groot drama daar op het Noorderleech,
Wat zou men nu nog kunnen doen?
Sommige paarden verdrinken en spoelen dood aan
Honderdzeventig staan nog droog op een dobbe
Met de honger in de hals en met angst in het hart
Bijna door golven en water bedolven

Dan plotseling is het nieuws, televisie en krant
Heel de media stort zich op Marrum
En ieder heeft een mening hoe dit nu moet
Want nog altijd waait daar buiten een storm.
Zelfs het leger wordt ingezet met groot materieel
Als gold het een militaire operatie
Maar de pontons steken veel te diep
Wel geeft dit afleiding.

Maar kijk, zes vrouwen die wagen een kans
Amazones, zo noemt men hen later
Zij sturen hun paarden langs de dobbe
Door het ijskoude, klotsende water.
En dan, als was het afgesproken, komt er schot in de zaak,
honderdzeventig paarden als aan een koord
De vrouwen, die verweren zich duchtig
Brengen de paarden naar een veilig oord

De redding was wereldnieuws. Door de inzet van de vrouwen.
kwam er een eind aan de mediastorm.
Maar het beeld van de paarden, dat vergeten wij niet.
Het beeld van de paarden van Marrum.

Ik zie haar nog als een meisje van net twaalf jaar
Eerst klas MULO, ze had donkerblond haar
Elke dag op de fiets, boekentas achterop
Een meisje dat was ze, maar toch al een vrouw in de dop

Zij gaf mij een gevoel dat ik eerst nog niet kende
Ik wist niets nog van liefde, wist niet wat ik zou
Maar wat ze stilzwijgend op haar wijze tegen mij zei
Daar kon ik van dromen, daar kon ik wat mee

Oh als ik nog aan haar denk, zie ik weer hoe zij keek
Ik heb haar nooit zien lachen
Oh zelfs geen enkel gebaar, maar als een spin in haar web
Had zij mij in haar betovering

Drie jaar lang heb ik geen woord tegen haar gezegd
Niet eens in de klas of op het schoolplein
Maar naar haar te kijken gaf mijn liefde al vuur
Ik was zo verliefd en voor mij ging de liefde niet over

Oh als ik nog aan haar denk etc.

Zo’n 40 jaar later zag ik haar opnieuw
Was zij echt dat meisje, de liefste voor mij?
Ik zag toen naar haar als door een roze ruit
Stille liefde op school, maar ja, de school is uit

Iedereen wil zonneschijn
Maar ik word blij van water en wind
Misschien ben ik een zeemeermin in wezen
Ik zag een film op de TV
Toen dacht ik: he dat is OK
Daar moet ik nog een keer wat meer over lezen

Zo weet ik nu wat of ik ben
Het geeft mij heel veel plezier
Ik kan het zo nu en dan haast nog niet geloven
In deze tijd van openheid
Ben ik toch werkelijk zo benieuwd
Wat jullie van mijn eigenaardigheid brouwen

Als vrienden vragen ga je mee
Naar het bos het wordt een mooie dag
Dan moet ik dat met mijzelf eerst overleggen
Ik pak de kaart en zoek naar blauw
Een stroompje, sloot of waterval
Ik durf het nog altijd niet te zeggen

Dat ik niet zonder water kan
Een zeemeermin in wezen ben
Ik liever wacht tot het begint te regenen
Toch heb ik in geval van nood
Een i-pod met wat beeld en geluid
Van een bruisende rivier met vis en eenden

Van alles heb ik in mijn huis
Een douche met watervalgeruis
In groot verwarmd zwembad onder mijn kamer
Mijn tuin is helemaal omheind
Daar lig ik naakt als het regent
In mijn hand een glaasje wijn, ik ben een dromer

Mijn kleinkind is toch oh zo wijs
Met zo’n oma is het een paradijs
Op blote voeten stampen in de plassen
Als ik zijn blije ogen zie
Dan gaat het in mijn hoofd om
Een zeemeerman? Het zou mij niet verrassen

De zee trekt mij altijd weer
Bij maanlicht dan ben ik er
En speel met de vissen in de golven
Drip, drip, drippel en drup
Dripke, drub en fiskje blub
De mensen kijken alsof ze nooit zoiets zagen

Ik ben zo blij met wie ik ben
Een fiere vrije zeemeermin
Daar durf ik nu eindelijk wel op te vertrouwen
In deze tijd van openheid
Ben ik toch werkelijk zo benieuwd
Wat jullie van mijn eigenaardigheid brouwen.

Jouw foto staat niet meer te pronken.
Het deed mij pijn ernaar te kijken.
Ik zie nu de ondergaande zon
vanaf de pier waar ik graag loop
Jouw blije ogen, rode mond,
jouw haar waar zacht een glans over lag.
Jouw lichaam naast mij te voelen,
eens zo dichtbij, nu zo ver weg.

Onze vriendschap groeide tot een liefde
En groeide elke dag wat verder
Het was zo goed bij jou te zijn
Naar het leek lag ons niets in de weg
Er waren sterren, maan en zon
Overal was licht, nergens een schaduw
Dit was het geluk dat ik mij gedroomd had
Met jou wilde ik verder op deze weg.

Jij bent een vogel, jij moet vliegen
Ik ben een boom, sta in de grond
Jij moet eerst alles onderzoeken.
En ik, ik heb het eigenlijk al gevonden.
De liefde, meisje, geeft jou vleugels,
Maar jij blijft welkom hier op het nest.
Vlieg naar de allerhoogste hoogten
En vindt dan in mijn takken rust.

Ik ben niet bang voor het spook van de Bliken
Ik ben niet bang voor het spook van de Bliken
Ik ben niet bang voor het spook van de Bliken
Nee, echt, het doet mij niets.

Moet ik ’s avonds op pad
En er is geen ster te zien
Dan neem ik een dikke knuppel mee
En groet vrouw en kinderen
Als ik dan het spook tegenkom
En wil het niet opzij
Dan geef ik het een flinke klap
Want het moet niet al te gek

Als ik met mijn schouw uit vissen ben
Ik lig genoeglijk in het riet
En ik hoor een vreemd en akelig geluid
Dan weet ik dat er wat mis is
Maar voor het spook zijn slag kan slaan
Zet ik mij net even schrap
En krijgt het een roeiriem voor zijn kop
Zo ben ik het een slag voor.

Als ik aan het maaien ben in het veld
En ik kom vlakbij de wal
Dan ben ik heel alert
Want dan gaat het wel eens te keer
Wil het spook mij soms te pakken krijgen
En komt het mij te na
Dan leg ik de zeis in zijn nek
Nou, dan vliegt het huilend weg

Het is alweer twee maanden geleden
dat onze oma stierf
Zij was al zo’n 90 jaar, Opa ging een jaar ervoor.
In haar testament had ze mij bedacht
Ik kreeg haar antieke kast
Ze schreef, dat ze vond dat die bij mij
Als jonge vrouw het beste past

Het was een ding van wel 80 jaar
Maar het hout nog zo gaaf als krijt
Haar vader had hem zelf voor haar gemaakt
Een oerdegelijk stukje vlijt
Thuis heb ik hem onderhanden genomen
Met boenwas wreef ik hem op
Zo glom hij weer als een eikeltje
Toen zag ik ineens die knop

Ik liet mijn hand over het houtwerk gaan
En draaide het knopje rond
Er kwam een laatje tevoorschijn
Wat had ik nu toch gevonden
Heeft mijn oma hier ook weet van gehad
Wist zij van dit bestaan
Ik ging er eventjes goed voor zitten
En liet het door mijn handen gaan.

Ik vond een flesje reukwater, een zakdoek met haar naam
Een ouderwetse bruine kam met parelmoeren vlammen
Maar onderin daar lag een envelop versierd met een roze lint
Wat zou dit te betekenen hebben, ik wachtte geen moment

Voorzichtig maakte ik het pakje open, hevig klopte mijn hart
Ik kon het haast niet geloven, was dat mijn lieve Oma niet
Een oud vergeelde foto van een vrouw met een zwempak
Aan het strand en toen ik wat beter keek had zij het in de hand

Nog meer foto’s vond ik van mijn oma in haar blote vel
Als jongedame van 20 jaar draaft zij van het duin naar beneden.
Het gaf mij toch een raar gevoel, want wie had dat gedacht
Zelf had ik dit nooit achter mijn strenge Oma gezocht

Met de Bijbel in de knokige hand wees zij mij het rechte pad
Vertelde mij over de schepping en de boom van goed/kwaad
Deze foto’s tonen mij mijn oma die ’t goed van het leven nam
En genieten kon van haar lijf en de liefde als elke jong meisje

Oma, wat jammer nu, wat had ik nog graag met jou gepraat
Over alle dingen die ik hier gevonden heb, hier in het laatje

Mijn gedachten dansen
Over waterlichte golven
Geluid van eb en vloed

Zeezoute tranen
Strelen in zachte stromen
Mijn ziel en gezicht

Mijn vuur lokt met hongerige vingers
Koele stromen van water en wind
In wilde golven over het hete zand
Geef ik mijn lichaam aan zee, wind, zon en land

Als ik ‘s avonds nog een eind de pier op loop
En het geluid van de golven hoor,
Terwijl in de verte de lichten van de vuurtoren schijnen,
Dan komen beelden in mij op
Ik sluit mijn ogen en zie weer, wat ik dacht dat verborgen lag in het verleden.

Als uit het niets is daar een jonge vrouw
Ze glimlacht lief naar mij
En ik weet weer waar ik haar tegenkwam.
Wat waren wij verliefd.

Zeil mij, roei mij, draag mij, vlieg mij,
drijf mij, waai mij,
Over het water.

Dan ineens veranderen plaats en tijd
Wij staan samen aan het strand
Een eiland geheel omringd door wad en golven.
De luchten zijn blauw en wijd
Er liggen schelpen in het zand
De zee zo ruim waar boven meeuwen vlogen.

Dit is jouw plaats, hier heb ik je gevonden
Toen ik met mijn schip hier kwam
Wij hebben tijden lang met elkaar gelopen
Vanaf die tijd was jij mijn geliefde.

Zeil mij, roei mij, draag mij . . .

Een tijdlang was het geluk bij ons
We hadden het heel goed samen
Ik gaf mijn hart aan jou, het leek, het kon niet beter
Wel was ik maanden lang niet thuis, daar ben ik uiteindelijk zeeman voor.
De tijd zou het wel leren, dat was voor later

Maar uiteindelijk kwam het toch verkeerd,
Ons verlangen kon ons niet binden
Toch heeft de liefde mij veel geleerd;
Ik zal het geluk weer vinden.

Zeil mij, roei mij, draag mij . . .

Ik weet een kroeg, een leuke kroeg,
Waar het erg gezellig is.
Waar een goede stemming en de drank
Steeds ruim voorradig is.

Vaak is ’t er vol, soms barstensvol,
Maar dat verhoogt alleen de sfeer.
En als je één keer er geweest bent,
Nou, dan kom je zeker weer. *)

In het midden van de Dorpsstraat
Met het bord boven de deur.
Kom, ga je mee naar binnen;
Even lekker uit de sleur!

Als ik je vroeg, als ik je vroeg
Een avond met me mee te gaan,
Dan zou ik zeker bij het stappen
Deze kroeg niet overslaan.

De Bruine Vloot, de Bruine Vloot
Gooit hier graag zijn anker uit.
Met verhalen scherp als Beerenburg
En droog als scheepsbeschuit.

Als je de hele dag gezeild hebt
Op die zilte Waddenzee,
Dan krijg je dorst als een garnaal
En wie zegt er dan nog: Nee?

Ik weet een kroeg, een leuke kroeg,
Waar het erg gezellig is.
Waar een goede stemming en de drank
Steeds ruim voorradig is.

Vaak is ’t er vol, soms barstensvol,
Maar dat verhoogt alleen de sfeer.
En als je één keer er geweest bent,
Nou, dan kom je zeker weer.

De uren vliegen snel voorbij;
Twee uur is ’t sluitingstijd.
Zeg,kastelein, nog wel bedankt
Voor de gezelligheid!
Etc.

Oh,Waddenzee,oh,Waddenzee.
Jij bent heel belangrijk in mijn leven.
Oh,Waddenzee,oh,Waddenzee.
Ik heb steeds heel veel om jou gegeven.

Jij bent een mooie vrouw,
Weet,dat ik van je hou.
Maar jij hebt zoveel minnaars,
Ik heb je haast nooit alleen.

Toch zeg ik zonder pijn:
Ik wil graag bij je zijn.
Want gedeelde liefde
is toch beter dan geen.

Oh,Waddenzee,oh,Waddenzee,
Van jouw schoonheid kan ik heel intens genieten.
Oh,Waddenzee,oh,Waddenzee,
Voor jou laat ik al het andere schieten.

Jij bent een schone maagd,
Die steeds weer wordt belaagd.
Ja,er zijn voortdurend kapers op de kust.

Voor jouw liefde voer ik strijd;
Ik wil je nooit,nooit kwijt,
Want jij brengt mij inspiratie en rust.

Oh,Waddenzee,oh,Waddenzee.
…..
Jij bent een schone maagd,
Die steeds weer wordt belaagd.
Ja,er zijn voortdurend kapers op de kust.

Voor jouw liefde voer ik strijd;
Ik wil je nooit,nooit kwijt,
Want jij brengt mij inspiratie en rust.

In Harlingen ligt een klipper.
Compleet met maatje en een schipper
Dat is een stel dat wel van wanten weet.
En deze twee die gaan ons leiden
Op grond van wind en van getijden.
We beleven avonturen bij de vleet.

Kom maar aan boord, ook in je eentje.
Je blijft niet lang een buitenbeentje.
Vrienden maken hier, dat gaat heel snel.
Door jouw keus, de Waddenzee,
Doe je ongedwongen mee
En blijf je lekker zitten in je vel

Refrein:
Al weet je ook nog niets van zeilen
Behalve over dek-aan-dweilen.
Je zult veel leren binnen deze week.
Vraag de schipper of aan zijn maatje,
Die altijd klaar staan voor een praatje.
Ze zien jou echt als mens en niet als leek.

Muzikaal intermezzo

Refrein

En na een dag van keihard werken
Zul je de voldoening merken
Als je met een stel te stappen gaat.
En waar ’t ook is, want ieder eiland
Terschelling, Texel en ook Vlieland
Biedt zoveel en zo is het weer laat.

Ik weet niet hoe het jou vergaan zal
Maar ik weet wel,er is een aantal,
Dat voor altijd voor het leven is besmet.
Zij zijn verdoemd, zij moeten varen:
“Necesse est, est navigare”.
De eerste stap die heb je al gezet.

Refrein:
Al weet je ook nog niets van zeilen
Behalve over dek-aan-dweilen.
Je zult veel leren binnen deze week.
Vraag de schipper of aan zijn maatje,
Die altijd klaar staan voor een praatje.
Ze zien jou echt als mens en niet als leek.

Hier voor mij ligt een foto;
Dertien zeilers op een schip.
Ze zijn een week op ’t Wad geweest
En één van hen ben ik.

De gezichten bekijk ik één voor één;
Die ene, dat ben jij.
En met het vergrootglas in de hand
Haal ik je dichterbij

Ja,ik denk aan al die dagen
En het meest denk ik aan jou.
Jij straalde zo veel leven uit;
Een heel bijzondere vrouw.

We spraken over zeilen,
Over zee en wind en zon.
En over wat ons bezig hield.
Alsof alles opnieuw begon.

Die week op ’t Wad ging snel voorbij
Ging eigenlijk veel te gauw
Met heimwee denk ik nog terug
En het meest denk ik aan jou.

Refrein:
Wat ik graag met jou wil doen lieve schat,
Is droogvallen op, droogvallen op.
Wat ik graag met jou wil doen lieve schat,
Is droogvallen op het Wad.

Ik weet voor ons beiden een klipper te huur.
Nou ken ik de schipper,dus da’s niet zo duur.

Refrein

De Engelsmanplaat voor ons beiden alleen.
De sterren daar boven en het Wad om ons heen.

Refrein

Je moet heel goed weten,wat of je doet,
Want zo is het eb en zo is het vloed!

Refrein

Naar Tessel of Vlieland, Terschellingerland
Naar Schiermonnikoog, of naar Ameland

Refrein 2x

Stoer klotsen door de waddenzee
Hoge gympen, lange kousen
Korte broek T-shirt rugzak mee
Verwachtingsvol hoop ik op
zeehondjes, mosselbanken,
Schreeuwmeeuwen, ruim sop,
Verlang ik naar mij
leeg van gedachten voelen
Een bijzonder avontuur
Een met de natuur

Oog in oog met het wad
Worstel ik mij later
Zompig door kniehoog water,
Splijt ik koude geulen
De rugzak boven mijn hoofd
Dit was mij niet beloofd
Geen zeehond te zien
Urenlang, vloed klimt op
Gesprekken verstommen
Stap gglup stap gglup stap gglup
Het eiland blijft afstandelijk ver
Stap gglup stap gglup stap gglup
Zeekraal ogenschijnlijk vaste wal
Stap gglup stap gglup stap gglup
Eeuwen later zijn we er
Het was schier onmogelijk
Met dat hoge water
zegt de leiding
monnikenwerk
Eens maar nooit weer
Denk ik

Refrein:
Antonia, Antonia, breng ons veilig over ’t Wad.
Antonia, Antonia, je sterke steven klieft door ’t zilte nat.

Een stukje Hollands Glorie uit de vorige eeuw.
Sierlijk als een zwaan maar zo sterk als een leeuw.
Refrein

Als turfschip voer je jarenlang voor mijnheer Pastoor
Maar later na een ongeluk, ging jij er onderdoor
Refrein

Je kwam weer boven water en kreeg een nieuwe kans
Nu ben je al weer jaren, de trots van schipper Frans
Refrein

Met liefde en volharding uit de slopershand gered.
En nu als vertegenwoordiger van de Zeilvloot ingezet.
Refrein

Het begint al in Holwerd aan het einde van de pier
En even later zit je achter een kop koffie op de Sier
Uitwaaien aan dek, je voelt je al vrij
Wat ligt Ameland toch heerlijk dichtbij.

Je verliest je gevoel voor ruimte en tijd
Eén enkel moment duurt een eeuwigheid
De smaak van zout water, zilte geur van de lucht
Je volgt een zeemeeuw op zijn vlucht.

Refrein
Ha Ameland
Met je bossen, je duinen, je zee en strand
Ha Ameland
Ik hoef niet naar het buitenland.

De roodwitte vuurtoren die van ‘n afstand al wenkt
Fiets mee er naar toe, ’t is minder ver dan je denkt
De hoofden gebogen, de neus op het stuur
Een echte eilander gezondheidskuur.

Verhalen bij het haardvuur over Rixt van het Oerd
Ze roept steeds nog vertwijfeld om haar zoon Sjoerd
De reddingboot met paardenkracht, zo’n prachtig gezicht
Dat de zee soms neemt, vergeten wij niet licht.

Refrein

We vermaken ons uitstekend en wandelen heel wat af
De vele kilometers, voor ons geen straf
De tijd is veel te kort, we moeten alweer
Maar zeker weten; dit doen we nog een keer.

Refrein plus: geef mij maar liever Ameland

Mijn vader komt van Sliedrecht
Ik denk een generatie of drie.
Maar ik wou met dat baggeren breken;
Studeer fysische geografie.
En mijn vader zei toen: Geloof me
’t Is alleen een andere naam.
Bagger is het en bagger blijft het,
Daarin hebben wij wereldfaam

Ja goed, ik liet me overhalen.
Joh, ga ’s een keertje mee.
Een weekje lekker zeilen.
Een week lang Waddenzee.

Ze hadden me van het Wad verteld,
Van schoonheid en van wind,
Van zeehondjes en van duinen,
Ik zal je zeggen wat ik er van vind.

refrein:
Het is baggerzooi,het is baggerzooi.
Mijn vader had gelijk.
Het is baggerzooi,echt baggerzooi.
Tot aan je knieën in het slijk.

We lagen daar voor anker
Met in de verte Schiermonnikoog.
En binnen enkele uren
Lagen wij hartstikke droog.

Met boven je de sterren
En om je heen een donker gat,
Dat kreunt en steunt en vreselijk stinkt;
Dat is dan dus het Wad.

refrein

Een soort van island-hopping,
Maar dan in eigen land.
Je zeilt van Texel naar Terschelling,
En als het meezit naar Ameland.

Ach,natuurlijk vond ik het best wel fijn,
En zeker ga ik weer eens mee,
Want ik ben gek op wind en zon en lucht
En op de Waddenzee.

Refrein

Op menig ansichtkaart zie ‘k jouw beeltenis staan.
Ooh, ooh, Tessel!
Jouw glooiende contouren spreken mij aan.
Ooh, ooh, Tessel!

Wanneer ik jou zie,gaat mijn hart sneller slaan.
Soms ben je dichtbij,dan weer ver hier vandaan.

De eindeloze zee,water speelt met je voet.
Ooh, ooh, Tessel!
Het eeuwigdurend spel van eb en van vloed.
Ooh, ooh, Tessel!

Mijn schip is onder zeil,ik vaar snel naar je toe.
Mijn verlangen naar jou,het maakt me nooit moe.

Ik fluister je naam,proef het woord op mijn tong.
Ooh, ooh, Tessel!
En ik denk aan het liedje,dat ik voor je zong.
Ooh, ooh, Tessel!

Ik weet niet,wat trekt me het meeste in jou;
Ben je het eiland of ben je de vrouw?

Ik weet nog heel goed,toen ‘k voor ’t eerst bij jou kwam.
……………
En ik voel nog de pijn,toen ik afscheid van je nam.
Ooh, ooh, Tessel!

De maat staat op het voordek en geeft uitleg van elk touw
Hier aan trekken, deze vieren, ja, snap het maar zo gauw.
Dan gooien we de trossen los, Joho voor onze schuit.
De diesel ronkt nog even door, we gaan de haven uit.

Refrein:
Nee, ik wil niet naar de Efteling of de ballenbak van Ikea,
Ik wil nu zeilen op het Wad met de zeetjalk – – – de “Spes Mea”.

De wind waait uit de goede hoek, het grootzeil gaat omhoog
Twee man draaien aan de lier, op het voordek is ’t nog droog.
De fok staat strak, trek aan die schoot, de kluiverboom omlaag.
En wie die kluiver losknoopt dat is eventjes de vraag.

Refrein

’t Is water, water overal, de “Spes” ligt op één oor
Patrijspoorten zijn hoop ik dicht; water loopt het gangboord door
Lukt het koffiezetten daar benee, we liggen akelig scheef.
Dat was een heel goed plan van Klaas, gelijk een dubbele reef.

Refrein

Wat zal het worden deze keer, naar Vlie of toch maar West?
Wat maakt het uit, geen enkele fluit;’t Is overal even best!
We gaan maar weer eens overstag en draaien aan het zwaard
Zo lekker zeilen op het Wad, dat is toch alles waard!

Refrein

De spiegel van de zee
Vangt zonnestralen
In een kleed van licht
Gouden rimpelingen
In zilverblauw grijs
Wolken spelen het spel
Van zonsondergang
In roodoranje flarden
Licht en donker
Zwoel waait een zuchtje wind
Schemerig over mijn huid
Verwondering
Diepe rust
Bevangt mij

’t Was een warme julidag
Dat de vloot in de haven lag.
Klippers, tjalken, zij aan zij
Er kon haast geen schip meer bij.

We hadden lang gezeild
Het schip net aangedweild.
We waren klaar om van boord te gaan,
Toen ik jou aan dek zag staan.

Refrein:
Je oogopslag,een handgebaar,
Zo natuurlijk en toch bijzonder.
En ik had dit al die tijd nog niet gezien.
Je lieve lach,kastanje haar,
Het leek voor mij een wonder.
Hield dit alles een belofte in misschien?

We gingen samen toen van boord.
Van mijn lippen kwam nog geen woord.
Er liepen zo veel anderen mee,
Daar langs de Waddenzee.

Wel liep je vlak naast mij,
Je was zo heel dichtbij.
Je praatte over alledag;
‘k Wist dat jij het nog niet zag.

refrein

Onder het dansen in een kroeg
Vond ik eindelijk moed en vroeg:
Heb je soms zin om mee te gaan
Hier eventjes vandaan?

Je begreep me,ging akkoord.
Buiten werden we niet gestoord.
En bij de vuurtoren zei ik tegen jou:
Jij bent voor mij de vrouw!

Ik heb zeeschuim in mijn achtertuin
Wat zeeaster, zeesla
Dulse, zout, wat wier
Zeevenkel, zeekraal
zeepostelein, zeekool, zeebiet
Zelfs aardappelen ontbreken niet

Ik heb zeeschuim in mijn achtertuin
mossels, oesters, noordzeekrab
scheermes, wijting, wulk
alikruiken, kokkels, garnalen
Kabeljauw, school, rode poon
En zeekatten, zo wonderschoon

Ik heb zeeschuim in mijn achtertuin
Vogels elk seizoen, wel tien miljoen
Zeehonden met hun ranke flanken
Op zonnige zandbanken
Vlammendrode zonsondergang
Bewustzijn van eeuwige cirkelgang

Ik heb zeeschuim in mijn achtertuin
Een wereld aan geschenken
Voor wie dit schoons wil zien
Mijn wereld, mijn erf,
mijn eigen eb en vloed
Mijn kostbare werelderfgoed

Meisje van zestien
Je zat daar op straat
De disco was uit
Het was al vrij laat.
Kwam van de duinen
Liep naar de kust
Schiermonnikoog
Bracht mij m’n rust.

Kwam uit de disco
Ze gingen te keer
Die jonge gasten
Ik moet ze niet meer.
‘k Zoek echte liefde
Recht uit het hart
Waarom niet ouder?
Het maakt me verward.

Is ’t hier nog open
Of ben ik te laat?
Waarom ben jij hier
Aleen op de straat?
Ga je mee
Hier vandaan
Heb je zin
Om naar de kust toe te gaan?